27/10/07

MILONGA



te vas. te largás, con accento en la última sílaba. ahora que ya me había acostumbrado a que los chicos eran flacos, los cabrones pendejos y el trabajo el laburo resulta que ya tienes fecha de embarque para buenos aires, vía unos días en italia para ver a tus familiares. qué curiosa esta despedida, qué curioso nuestro encuentro y nuestra relación, que es relación sin serlo, que eres compañero de piso de una muy buena amiga y que nos habremos visto cuatro veces y media solamente.

una melancolía dulce con regusto amargo, como solo el mate transmite, al despedirnos a medianoche. el piso de rebeca silencioso y tu hablándome de la inmensidad de tu ciudad, un hemisferio más abajo a mano derecha según sales de espania (esa forma tuya de pronunciar las eñes, delatando quizás tu pasado italiano). de como solo el centro de tu ciudad porteña lo forman cien barrios, el nombre de algunos de los cuales me suenan por haberme tragado buena parte de la filmografía de ricardo darín. aún hay espacio para un último cruce entre tu psicoanálisis (tenías que cumplir el tópico) y mi gestalt, disciplinas que a veces bailan como dos bailarines de tango, agarrados y sueltos, pegados y en la distancia.

qué curiosa la vida como un edificio, personas que ahora entran, otras salen, otras pasan de puntillas y otras solo dan dos pasos en el parterre pero sacuden tus cimientos. otras llevan toda su vida en el edificio y en cambio no lamentarías su marcha. otras solo llaman a tu puerta cuando necesitan algo y algunas las has metido en tu edificio sabiendo que van a molestar a los vecinos. con algunas te encuentras solo de noche, con otras solo de mañana. a algunas siempre las ves acompañadas, a otras solo acompañadas de su sombra. y a otras, como tú, no sabes donde ubicarlas hasta que ya se han ido y temes que, de volver, ya no será como antes sin de hecho haber llegado a saber como era ahora. qué raro es todo.

volverás en febrero. disfruta de tu vuelta al sur. te echaré de menos.

14 comentarios:

@ELBLOGDERIPLEY dijo...

¡Hola! Cuánto me gusta Gotan Project...Les dediqué una entrada subterránea désas, aunque no me gusta mucho autolinkearme, te lo voy a poner, por si no has visto los vídeos del tube (yo creo que casi seguro que sí) a ver...
http://elblogderipley.blogspot.com/2007/03/blog- post_323.html
Es curioso, cómo la gente pasa por nuestras vidas...Lo del estilo "Short Cuts" de Altman, siempre te lo digo por las coreografías o así de momentos cortos, sensaciones...superpuestos...pasando con un zoom rápido de unos a otros...
...Volverá en Febrero...y en Marzo será la primavera:-)
Petons.

goldengate(d) dijo...

ripley: gotan project a mi tambien me encantan. gracias por el link, aunque te parezca extraño no he visto sus videos así que ya te contaré que tal.

me quedo con esa sensación extraña de saber muy poco de alguien y sentir a la vez que es alguien a quien aprecias.

qué curiosos son los vínculos del afecto y qué maneras tan subversivas tienen de manifestarse.

un besote.

Churru dijo...

Yo estos días no dejo de pensar en la gente que podía haber conocido mejor y por diferentes motivos (dejadez, falta de tiempo, incluso prejuicios, ya ves, prejuicios, lo que más odio y también los tengo) no ocurrió así. Y me encuentro con tu entrada.

goldengate(d) dijo...

churru: bueno, me alegra que te encuentres con una entrada así justo cuando está con eso dándote vueltas por la cabeza (o el corazón).

yo también tengo prejuicios y también los odio. por ejemplo, y referente al caso: que la gente que veo poco está en un segundo plano de mi vida. y en cambio, cuando estuvimos abrazándonos un breve instante antes de decirnos adios se me encogió el corazón y note que algo se deslizaba por la cara interna de mi mejilla. no lo se explicar, y para alguien que depende de las palabras como yo, es frustrante.

menudo cañonazo al prejuicio.

un beso.

Antoni Esteve dijo...

Jo sóc dels qui creu que de vegades no cal intercanviar grans paraules per conectar amb les persones.

Ho munta bé, el seu any te 2 estius, oi?

una abraçada!

goldengate(d) dijo...

antoni: cert, no calen grans composicions gramaticals. a vegades amb silencis n'hi ha prou.

lo dels dos estius no hi havia pensat. jo estic content que torni a fer fred, que els dos darrers hiverns han estat com setembres tebis.

un gustasso el teu retorn.

yonosoyHillary dijo...

No hace falta conocer a fondo a alguien para echarlo de menos. Estas cosas suceden cuando la sola presencia del otro ya te basta, te llena y te satsface. Cuando crees que cualquier otro día puede que sepas más de él, que intercambies más de cuatro frases hechas. pero un buen día, ese chico interesante desaparece y es entonces cuando echas de menos su presencia y todo lo que todavía no sabes de él.

goldengate(d) dijo...

hillary: suposo que en el meu cas el fet de saber que tornarà, como que apacigua bastante las cosas, però no deixa de ser curiòs que un s'adoni del que té quan ho perd.

Mrs. G dijo...

Esto me ha pasado a mi varias veces, que basta que llegue la despedida para luego arrepentirme de no haber profundizado más durante el pasado. como dicen por allí arriba, no hace falta conocer a alguien en profundidad para extrañarlo. Te lo digo yo que vivo en un mundo lleno de despedidas

Creo comprender que vuelve el año que viene no? es una esperanza

goldengate(d) dijo...

mrs.g: si, vuelve el año que viene.
es un gustazo encontrar a alguien con quien poder hablar de la forma como lo hacíamos.
es una putada que viva tan lejos. es normal que tenga ganas de volver.
es esperanzador que vaya a volver acá en febrero.

un beso.

yunzapito dijo...

Perdón por nombrarlo, pero acabo de darme cuenta de un punto en común entre nuestras últimas entradas, concretamente cuando dices:

una melancolía dulce con regusto amargo

Yo intento cansarme de alguien, antes de quedarme con las ganas, aunque no siempre se consigue, y muchas veces nos quedan cosas por hacer y decir.

Me ha gustado mucho la analogía que haces con los edificios.

goldengate(d) dijo...

yunzapito: yo también soy de "lo hice, y que!..." que no de "y si...". solo que en este caso no es que sienta que me haya quedado nada por hacer, solo es echar de menos a alguien a quien no esperabas apreciar tanto.

el chupito de hierba de tu último post y el mate del mío, menuda combinación (vodka o cualquier otro sucedaneo a añadir a posteriori). como se enteren los yankis nos piden derechos.

Nils dijo...

Hola! Gracias por visitar mi blog. he leído este post y no sólo me ha hecho recordar mi experiencia en Buenos Aires, una ciudad increible, sino también reafirmarme de que, desafortunadamente, la vida es más un lugar de paso que de estancia. De todos modos, suena mucho más interesante lo que no dices de la historia, me tienes intrigado pero no puedo preguntarte, que no soy un cotilla jajaja

goldengate(d) dijo...

nils: ya lo dice la máxima célebre esa "lo único estable es el cambio".

y tienes razón, lo que no se dice siempre tiene ese no se qué extra que no tiene lo que se explicita. aun así, te diré que no hay nada más en esta historia. siento la decepción, jejejjj

bienvenido seas