3/4/08

LA DISTANCIA DEFINITIVA



recuerdo el día en que hicimos la famosa lista. era un viernes a la una del mediodía, tumbados en el suelo. tu llevabas días proclamando que te vendías, que vendías partes tuyas, tus servicios. decías que todo tenía una precio, que no había nada que no pudiera comprarse. y te propuse que estipularas la relación de precios, las tarifas. ¿cuanto costaba un gramo? ¿cuanto costaban tres pastillas verdes? ¿qué precio por robar algo? ¿una bici, una moto, un coche, un bolso o una play station? ¿y qué me dices de tu cuerpo? ¿cuanto por una noche, por una mamada? ¿y por un beso? decías que no importaba nada, que no había reparos, que todo era válido para llegar a tu soñada hamaca entre palmeras en una isla privada y yo te preguntaba en qué estado querías llegar a ella. me tachabas de idealista. yo sabía por dentro que era simple preocupación por ti.

vino el dia en que te dije que me importabas. y cogiste un cabreo de la hostia, porqué a mi me creías, porqué sabías que yo era transparente y abierto contigo. te ergusite de golpe y empezaste a dar vueltas por la sala mascullando joderjoderjoder y que al decirte eso sentías que te ponía una carga encima. te dije que mi intención no era joderte, que mi estima no te comprometía a nada, que te conocí así y que así te aceptaba. que por supuesto hubiera preferido que tu vida fuera distinta pero que eso servía de poco, y que no podías hacer más que reconciliarte con quién eras y con qué habías elegido hacer. me dijiste que consumías, que te metías de todo, que las dosis iban en aumento. no lo decías feliz. supuse que quisiste herirme.

cuando dejaste de estar cabreado, media hora después, me diste las gracias por quererte, con la voz bajita, casi apagada por el avión que entonces pasaba por el marco de la ventana. al despedirnos te dije que había estado pensando en tu lista y que me había dado cuenta que tu no vendías sino que comprabas, que comprabas el respeto de las personas a quienes pasabas sobrecitos y dosis. que comprabas la atención de los clientes a quienes mordías, embestías, lámías o consentías que te penetraran. que comprabas la aprobación de aquellos para quienes robabas o hacías trueques. y que respeto, atención y aprobación, todas esas cosas que recibías junto con billetes arrugados, era muestras de un amor pluscuamperfecto, un amor al que no te atrevías a llamar tal cual por no querer admitir que eso era lo que en el fondo necesitabas. me miraste a los ojos, ardiendo, y escupiste que tenías quinientos numeros en el teléfono movil y nadie con quien hablar de verdad.

viniste a despedirte poco después. me dijiste que en parte tu marcha se debía a esa chica de quien me habías hablado. vi una foto suya asomando del bolsillo de tu pantalón y pensé que sería dificil olvidarla si llevabas una foto de ella tan cerca de la piel, pero luego pensé que no te hacía falta una foto para acordarte, que ya la llevabas en cada célula y en cada gen. me abrazaste y me susurraste al oído gracias una y otra vez por no juzgarte, por limitarme a hacerte más responsable de tu estilo de vida. te dije que te quería y, apoyando tu frente en mi pecho, asumiste que tu también. respiramos así, uno en el límite del otro durante el rato que necesitamos para entender que te ibas de verdad.

no supe nada de ti durante tiempo. pensaba en nuestras conversaciones de tanto en cuanto, seguro de que salías adelante gracias a tu energía, pero preocupado también por la parte de ésta que no sabías encauzar. la distancia se hizo evidente, e igual de evidente se hizo todo lo que había aprendido contigo durante dos años y medio, cada semana.

ayer, casi un año después, me avisaron que habías llamado a mi antiguo trabajo y que habías dejado tu nuevo movil, que querías hablar conmigo. así que te llamé. durante los cinco o seis segundos que tardaste en contestar no supe como ponerme. me senté. me incorporé. luego volví a echarme para atrás y volví a la posición original. y respondiste. tu voz seguía igual. me reconociste de inmediato. y me alegré tanto que incluso cuando me empezaste a explicar como se habían torcido las cosas no podía dejar de estar feliz por oirte. hasta que tu relato me abofeteó de lleno en la cara y tus palabras cobraron forma: tu búsqueda de la hamaca soñada se truncó a escasos centímetros de la isla. tuviste que escapar para protegerte, tu vacío se hizo más visible con lo que te enganchaste más aún a tu consumo, te llevaste heridas de arma blanca por el trayecto y una enfermedad igual de hiriente.

y luego, cuando el abofeteo cesó y pude empezar a sentir el escozor en la cara me dijiste lo más bonito que me han dicho en mucho tiempo. me dijiste: ¿sabes de qué me he dado cuenta? que tú eres mi droga favorita. que hablar contigo era lo único que me hacía sentir bien de verdad, que no me generaba ni tolerancia ni malos rollos, que me dejaba saciado y me permitía funcionar muchísimo tiempo de forma autónoma.

tomé aire y me mordí los nudillos, mientras me corrían varias lágrimas por la mejilla. me dijiste que tu vida empezaba de nuevo y que te habías acordado mucho de mí, que saldrías adelante aún no sabías como y no tuve la menor duda al respeto. te dije que me llamaras cuando lo necesitaras y sé que lo harás cuando de verdad necesites tu dosis de mí. solo espero que cada vez me necesites menos. la distancia definitiva significará que por fin te habrás dado cuenta de lo tremendamente valioso que eres.

a este post lo acompañó how's it going to be de third eye blind

48 comentarios:

yunzapito dijo...

Vaya...

Sin palabras me quedo. Qué historia más dura y bonita al mismo tiempo.

@ELBLOGDERIPLEY dijo...

Me iba a dormir. Me he puesto a llorar (suave). Qué entrada más bonita, más sincera, más valiente, más dolorosa, más terapeútica.
Petonets, rei.

Lena yau dijo...

El dolor y la belleza.

Casi un poema.

Un poema extremo.

Pude verte.

Un beso, Àlex.

Thiago dijo...

Golden, que historia! Se palpa el amor y la desesperación en cada frase.

Lástima que estas historias de desheredados siempre acaben mal, pero me he dado cuenta de una cosa. Muchas veces la persona que menos esperas, la que tiene menos cultura o que parece que tiene menos sensibilidad son las mas capaces de decirnos esas frase que nos emocionan...

Cuando alguien que se supone que no es muy culto o listo, nos dice que nos quiere tanto, que somos su droga, nos parece como un pequeño milagro...

En fin, que una vez mas has conseguido emocionarme y embelesarme. Tu escritura es maravillosa y sin pedantería.

Bezos.

No te preocupes de mis tontas menciones, cari. Yo las hago con todo el cariño y el trabajo, pero no dejan de ser intrascendentes.

Un bezo. Iaguito.

goldengate(d) dijo...

yunzapito: durisima y tremendamente hermosa. he crecido tanto a su lado... no solo concociendo más de el sino de mi mismo.

un besote

goldengate(d) dijo...

ripley: me gusta tu llorar suavecito. cuando he leído los adjetivos que les has puesto a la entrada he estado de acuerdo, luego he pensado en que son adjetivos que le había dicho a él en distintas ocasiones pero jamás los creyó.

veo que sigues con tus horarios intempestivos, vampirianos, jejejj.

petons

goldengate(d) dijo...

lena: me quedo con lo de extremo, porqué es una historia que me llevo al límite, y en cada nuevo encuentro con éste, me daba cuenta que podía dar un pasito más y ensancharlo.

besos des de la (ex)orilla

goldengate(d) dijo...

thiago: bueno, la cultura pra mi no tiene nada que ver ni con lo académico ni con lo que nos enseñan en el sistema educativo ni con el número de libros que ha leído uno. y la inteligencia tampoco.

pero me encanta que personas que se tienen por poca cosa descubran el tremendo potencial que tienen, la cara de duda durante unos segundos, la frase "¿yo he dicho/hecho/sentido/pensado eso?" colgando de sus labios.

besotes.

Dani dijo...

Ufffffff... tela i tela. No sé que dir-te. Cada dia em sorprens més. Però li dono la raó en qué alguna cosa de droga si que tens. Després de cada café-wasabi-trobada-abraç m'en vaig més feliç de lo que he tornat. Un muerdo

tibu

(Vaya tela con los nuevos tibus!)

syl dijo...

Nudo en la garganta...acrecentado además por esta canción de Third Eye Blind que tanto me gustaba y me gusta... Que se produzca esa distancia...pero que no sea definitiva, al menos entre vosotros dos :0 Ptons,

goldengate(d) dijo...

tibu: tu també tens cert component addictiu per a mi, també me'n torno més feliç, més serè després de veure't i estar una estona amb tu.

ja veig que els nous tibus t'estan enganxant també, sabia que flux de bloc party t'agradaria. a veure si la resat de prediccions també es compleixen.

un muerdo.

goldengate(d) dijo...

sylvia: third eye blind me encantan. esta canción marcó gran parte de mi adolescencia, adoro el momento en que la agresividad y la tristeza de la canción se disparan y stephan jenkins medio canta medio grita.

un besote.

picola dijo...

lelelel aunque sabia parte de la historia me encanta com l´has explicat.

Ens veiem aquest vespre i a ver si el frikiniño ya ha conocido al animalito que tu y yo sabemos....

goldengate(d) dijo...

picola: el frikiniño iba por els egundo dvd hace unos días así que del cierto ya se ha encontrado con el oso polar de marras.

ens veiem per la nit, guapi.

Will dijo...

yo me he quedasdo tambien sin palabras...

pero que forma de escribir tan bonita

goldengate(d) dijo...

willito: los silencios muchas veces hablan de las cosas que más nos tocan. después de su llamada, necesité silencio durante largo rato.

petons

Vakunet dijo...

Brutal el text...
Realment deu ser increíble que algú et digui això...
M'ha agradat veure't rebent el regalet ^^
Ens veiem d'aqui res ;)
Picola: La primera temporada ja esta tota, avui mateix li robare a un amic la segona! :D

.LINK

goldengate(d) dijo...

vakunet: si, realment va ser un moment de guió, inmens, inabarcable.

moltissimes gràcies pel regal. ha tardat, és cert, però realment ha valgut la pena l'espera, i sobretot descobrir les vostres dedicatòries al mig de les pàgines. saps que mai havia vist la teva lletra encara?

ens veiem en quinze minuts. informaré a l'eva mentre baixem als cines.

un morreig

@ELBLOGDERIPLEY dijo...

Jaajaja:-) Me encanta eso que me dices de "mis horarios vampíricos", ejejj, qué va, ojalá: algunos días, me quedo haciendo traducciones hasta tarde, ó porque las tengo que entregar, ó porque no hay ruido: es más prosaica la razón. Hoy por ejemplo, mientras todo el mundo está de viernes por ahí, yo estoy en casa sólo por ponerte un comentario:-) (qué pelota). Es que soy un poco bohemio y soñador, más que vampirito:-)
Petons.

goldengate(d) dijo...

ripley: tus horas siguen siendo vampirianas (las 2.52!), que no tu, jejejj.

así que traducciones... mmm, ya voy sabiendo un poco más del misterioros señor ripley. ¿y qué traduces?

@ELBLOGDERIPLEY dijo...

2:52 de viernes noche hijo, encerrado en casa sin salir leyendo blogs (no madrugo especialmente el sábado) ¿Vampiriano o masoca? jejejej:-) Ya te contaré todos mis secretos cuando te conozca (pronto):-)
Petonets.

goldengate(d) dijo...

ripley: que ya te imagino yo haciendo traducciones italo-hispánicas pero tambien ruso-eslovacas por lo de nuestro añorado dimitri...

masoca no, entregado en todo caso.

Peritoni dijo...

Uf!... vaya tela.
La historia es tan triste que no sé cómo puedes soportarlo; yo sería incapaz, y seguramente no le habría vuelto a llamar,ni querría tener ningún contacto, pero lloraría toda la vida por él.

goldengate(d) dijo...

peritoni: te entiendo, pero teniendo en cuenta que mi imaginación no tiene límites, prefiero saber de él, por duras que sean sus circunstancias. almenos no dejaré espacio para fantasias catastróficas. viniendo de él, sus historias hablan más de superación y aprendizaje que de otra cosa, aunque duelan.

un besote

Kichiaya dijo...

A veces, cuando me encuentro post como este, aunque raramente me los encuentro, me tomo la dura decisión de o no contestar o de comentar conscientemente sin ánimo de rellenar letras, inflar ánimo o dar consuelo.

No he llorado, no suelo llorar con casi nada, pero que sepas que he saboreado un gusto agridulce. No por ti, no por él, quizás más bien por la historia, por esa vida tan real que duele, que se convierte en una ilusión que hace que te levantas cada día con ganas y las pierdas a las noches.

Es un sentimiento muy puro y bello, un recuerdo muy grato que no me atrevo a juzgar ni más comentar, pues es solamente tuyo y me alegro de que me hayas hecho partícipe ;)

goldengate(d) dijo...

kichi: a mi también me pasa a veces que comentar sobre un post determinado se me hace difícil, porqué resulta insignificante, porqué no creo que aporte nada y que las palabras que escoja jamás llegaran a expresar lo que el post me ha hecho sentir.

pero luego voy y escribo algo y me doy cuenta que aunque las palabras sean redundantes o no expresen bien lo que siento, mi energía ya está puesta ahí.

así que gracias por comentar, sobretodo hoy, y por darme motivos para querer haceros partícipes.

besos.

Thiago dijo...

Olas cari, gracias por tu apoyo... Hoy estoy mejor, un bajón sentimental, nada mas...

Y me gusta volver por aki, releer tu post y ver la gente lo asombrada que se ha quedado, jajaja

Bezos.

goldengate(d) dijo...

thiago: pues nada, que sea algo pasajero, lo tuyo y lo de esos blogs que dices andan faltos de isnpiración.

besos domingueros

Anónimo dijo...

Joer Golden!! que historia tan triste y dura pero que bonita.

no se mucho que decir porque estoy alucinando sin palabras....

un beso!

Isabel Sira dijo...

Niño... Que estoy en el trabajo y me has hecho llorar... Sí, es precioso lo que te dijeron. Y es precioso que estés convencido de que logrará salir adelante.
Un beso, goldengate(d)

goldengate(d) dijo...

gmr: veo que esos adjetivos se repiten en varios comentarios. parece que os ha tocado por igual la historia.

lo universal de las emociones, vamos...

un besote ;)

goldengate(d) dijo...

arwen: joé, niña... a ver los del trabajo qué te dicen ahora. a mi alguna vez tambien me ha pasado en el curro que leyendo segun qué historia de alguien se me caía la lagrimilla. algunas veces de risa...

...y otras no.

creo firmemente que saldrá adelante. la cosa está en que él también lo piense y siente y note así.

un beso.

Thiago dijo...

jaja cari, me ha gustado tu traslación...800.000 años posteando? Ni en el infierno de Dante se podía imaginar castigo peor... jajaj

Bezos

goldengate(d) dijo...

thiago: ¿te imaginas? si tu ya hablabas de la repetición de tams en blogs diversos imagínate tener un blog duramte tanto tiempo y no repetirse...

Anónimo dijo...

no se que dir-te... que m’encanta com expliques la vostre història, saber coses noves d’aquesta i sobretot tornar a saber d’ell. m’alegra’t molt que hagi tornat, tant per tu com per ell, tots dos necessiteu de tots dos.A més se’l torbava a faltar.

Besicos!!!

PD. M’han dit que divendres vindràs a esmorzar!!!que gauy!!!!!!

anhef.

goldengate(d) dijo...

anhef: carinyo, quina sopresa saber de tu via blog, i a més que signis amb el teu pseudònim!!!

a mi també em fa molta il·lusió saber d'ell de nou. em va preguntar per tu quan vam parlar.

apa, ens veiem divendres. aterraré sobre les 11. vete haciendo sitio en la pista.

smuaks

Unknown dijo...

Realmente me ha emocionado tu texto. A mí que no soy de llorar.
En más de un aspecto me he visto reflejado.
Gracias por este baldazo de emociones.

ZekY's

Casta dijo...

Que pena... sólo puedo darte un gran beso

goldengate(d) dijo...

zeky: pues que bien que te hayas podido dar un paseo por tu lado más emocional.

un beso transoceánico

goldengate(d) dijo...

casta: gracias, guapa

Thiago dijo...

Tu próximo post se hace esperar, eso me hace temer que me vas a dejar turulato, como siempre, jajaaj

Tu eres de calidad, yo de cantidad... En cualquier caso gracias por tus visitas. Mi post del pisito es un poco chungo, lo se, pero hay que leerlo desde una óptica Berlanguiana (vale el neologismo?) jajaja.

Bezos.

goldengate(d) dijo...

thiago: yo a tu post le vi un cruce palahniuk-fernando león de aranoa, entre crítica social y denuncia surrealista y corrosiva.

no voy a negar que me gusta la expectación...

besos ;)

Thiago dijo...

Cari, más te vale que sea bueno, eh, pq llevas 10 días cronometrados por calendario, jajaja

Y muchas asias por tus puntuales visitas, ya se que ideas, lo que se dice ideas del mío no vas a sacar, jajaa pero igual otra cosa. Bezos.

Anónimo dijo...

Dios mío. Quien ha copiado mi historia?
Me he llenado de nostalgia de solo recordarla.

Golden, donde estabas metido que no te encontré antes. me encanta esa fascinación, ese sentimiento, ese todo de tu escribir.

Desde hoy serás mi favorito, por supuesto después de Thiago, no te importa verdad?

Hoy mismo te enlazo en mib blog para no olvidarme de ti.

Gracias

Besos

goldengate(d) dijo...

thiago: mmm, pues ya me diras tu a ver que saco...

ains, la expectativa, que luego se frustra uno...

un besote, impaciente

goldengate(d) dijo...

a por carne: bienvenidos eas pues. por supuetso que no me importa ir tras de thiago.

ya digo yo que hay por el mundo historias paralelas, lejanas, cercanas, las mismas historias, historias distintas...

besos

Adriancho dijo...

Ay pichón pichón.. qué historia..., llena de todo. y que relata lo efímero que es todo,,, la vida transcurre tan rapidamente como el agua que corre o la arena que se intenta coger... a veces las cosas no se atrapan. Pero te das cuenta que estar con alguien es lindo, pero más aún es QUEDAR en alguien. Has dejado huellas en este pibe,,, de las lindas.
A seguir caminando el camino de esta vida, llena de sorpresas e intrigas...
te mando un gran gran cariño...
aunque quiza pronto te de un abrazo de verdad...
mmm dejamos acá. Nos vemos la próxima.

goldengate(d) dijo...

adri: sabrás de sobras a estas alturas que tu tambien quedaste en mi...

¿de veras quizás pronto podamos abrazarnos de verdad?

besos infusionados en mate.