19/9/07

COLIRIO



mamá ha llamado diciendo que ya está en praga, que su avión iba con dos horas de retraso y que está bien. que hace un poco de frio y que quizá tendría que haber cogido más ropa de abrigo, pero que no nos preocupemos. ya sabes como es mamá. luego me ha dicho si ya te había dejado a laika para que te la quedes mientras yo estoy en barcelona. le he dicho que está de vacaciones, que deje de querer controlarlo todo incluso desde centroeuropa, que disfrute, que se relaje, que pasee por el puente de san carlos y se compre una matrioshka.

no le he dicho que he ido antes a vuestra casa y que estabas durmiendo en el sofá y me ha sabido mal despertarte y más aún dejarte a la fiera de la laika por ahí suelta. últimamente duermes mucho, a cualquier hora, y he notado como si una nube de algodón caliente fuera creciendo en mi pecho al verte dormido delante mío. he vuelto a casa y me he duchado, luego ha llamado mamá y finalmente tú, seguramente después que ella te llamara solo para pasarte el parte de cómo es su habitación de hotel. me has dicho que ya podía pasarme cuando quisiera a dejar a laika y que no me olvidara de su correa y su comida. siento que es la nieta figurativa que no os he dado y siento a veces también que ella actua de puente entre tú y yo, por todo ese cariño que no nos hemos sabido dar el uno al otro y que tantos comentarios ha generado en el bando femenino de la familia.

cuando abres la puerta, laika te saluda lamiéndote las palmas de las manos. tú y yo nos besamos por cortesía, creo, pienso, siento. me dices que ya has cenado, que últimamente te ha dado por el queso y las uvas. veo que mamá te ha dejado una lista de la compra en la pizarra de la cocina, como si no pudieras ver por ti mismo que es lo que falta al abrir la nevera o la despensa. sus buenas intenciones te invalidan. y de repente me preguntas si puedo ponerte tu dosis de colirio. dos gotas en cada ojo. y esto ya no es un beso, ni un gesto pretendidamente cariñoso, aunque descubro cierto cariño en él. no hay coreografía ensayada para este acercamiento. veo tus ojos cerca de los míos, esa pequeña laguna gris que se ha formado en uno de ellos y que te estan revisando por si es glaucoma. y pienso en todo lo que tus ojos no han visto.

no has visto como he hablado mal de ti durante muchos años, como después que impresionases a mis amigos con tu buen humor y tus modales yo me encargaba de explicarles en quien te convertías cuando no había espectadores delante. no me veías llorar de pequeño en la habitación bajo las sábanas, intentando entender qué te hacía tan insensible y celoso, amparándote en tus pautas educativas. no me viste encima del escenario por primera vez en mi vida interpretando a shakespeare en el instituto (fue un coñazo, lo sé, pero podías haber fingido interés). no me has visto hablar de mis relaciones, ni siquiera sabes que he besado a hombres y que he dormido con varios pero que solo me he enamorado de dos de ellos a lo largo de mi vida aunque creo que lo sospechas. y desde luego no me has visto hoy mientras dormías en tu sofá, ese algodón creciendo dentro de mi y reavivando mi amor por ti, el pequeño orgullo de ser hijo tuyo.

he descubierto que he dejado de culparte, que tampoco espero tus disculpas y que, en cierta forma, he empezado a quererte de nuevo, ahora que ya no eres poderoso, que muestras tu humildad a menudo, que ríes sin necesitar intimidar a alguien, que eres tozudo pero no por eso dejas de ser respetuoso, que compartes ciertos átomos de intimidad conmigo, que has decidido dejar de ser de piedra y volver a ser humano. tampoco me has visto cuando entraba en casa. hubieras visto que los puños de mi chaqueta estaban húmedos a falta de pañuelos. y tampoco verás este blog, ni este post escrito en castellano, sin necesidad de traducción, por ser la lengua en la que tú y yo hemos intercambiado monosílabos durante años. y aquí reside mi cobardía, en escribir todo esto en un medio inaccesible para tí, sabiendo positivamente que no lo verás. prometo atreverme algun dia. y te aviso que es muy probable que, después de decirte todo esto, necesite una dosis extra de tu colirio, así que guárdame un par de gotas.

38 comentarios:

sylvergalaxy dijo...

A veces es mejor llorar, cuando te das cuenta de que no puedes, lloras por dentro y duele más.
Pero he de decirte que me ha emocionado mucho lo que has escrito.
Un beso seco

yonosoyHillary dijo...

En más de na ocasión he necesitado una buena dosis de colirio, para verlo todo borroso y después de unos minutos, abrir mejor los ojos y ver todo aquello que se me escapaba y que quizá me negaba a ver.

Al margen de metáforas y otros recursos, uno de mis últimos descubrimientos farmacológicos ha sido el Voltarén en gotas, mano de santo para los ojos hinchados.

goldengate(d) dijo...

sylver: normalmente no tengo problemas para llorar, pero hay momentos en que no lo hago, en que he insistido en mantenerme entero. llorar no es romperse sino acepatarse con ese dolor.
gracias por el beso seco, nunca me habían dado uno de esos. jejej.

goldengate(d) dijo...

hillary: yo el colirio lo empecé a probar via doctor barraquer cuando tenía unos 6 o 7 años. nunca conseguí ver nada mejor con el, prueba que hasta los buenos doctores se equivocan (ele mi chulería ahí).
en cambio, me hace mucha gracia cuando me doy cuenta que necesito limpiarme las gafas, que hace rato que hay una mota de algo que me está molestando pero que hasta ahora no me ha dado por quitar. el acto en si de limpiar las gafas es como una declaración de principos de querer tener las cosas más claras. y si no llevara gafas, pocas veces pensaría en que puede que no esté viendo las cosas como son.
oído cocina lo del voltarén en gotas. gracias mil.

Churru dijo...

Muy bonito lo que has escrito Álex. Quizás tu padre tenga algo similar redactado para ti, aunque sea en su memoria. Es casi ley de vida que unos no entiendan a otros y vicecersa, demasiados factores en medio (culturales, sociales, de edad..); quizás él se sintió de manera parecida con su padre.

goldengate(d) dijo...

churru: efectivamente mi abuelo fue de armas tomar. el día en que descubrí eso empecé a entender más cosas sobre el.

picola dijo...

Joé lele, me has tocado la fibra. Espero que algun dia puguis dir-li tot el que expliques cara a cara, mentrestant i encara que saps que no soc gaire partidaria "Dejatelo sentir"

goldengate(d) dijo...

picola: ya has vuelto a tu estado natural, eh? bueno, con haberte tocado la fibra estoy contento, entonces tu también te lo has dejado sentir.
un petonàs enorme, carinyet.

pd: ayer empecé la segunda de dexter.

yunzapito dijo...

ay dios.... qué compromiso. Yo estoy en una etapa de mi vida, en la que sólo sé decir/escribir gilipolleces que a veces me dan apuro de decir en según qué sitios.

Me ha gustado y emocionado mucho tu post. La verdad es que creo que muchos de sus lectores se verán reflejados como lo he hecho yo.

goldengate(d) dijo...

yunzapito: no te sientas comprometido, rey. te he dicho sienes y sienes de veses que escribas lo que te venga en gana, aunque sea sobre la reproducción del musgo por esporas.
el padre, menudo tema, freudiano donde los haya. supongo que si no es con el padre, será con la madre, pero de movidas parentales hay por todos lados.
un besote

Mrs. G dijo...

Buufff que emocionante, se me ha encogido el corazón, no hay nada más hermoso que un hijo adulto que a pesar de todo, comienza a ver en su padre a un valioso ser humano y logra perdonar tantas cosas del pasado...
Hermosisisimo relato, como siempre

besos

Antoni Esteve dijo...

buf, m'has posat el cor en un puny. En tantes coses em sento reflexat i no he pogut evitar emocionar-me. Les teves paraules son dolces i surten del cor i dites aixi no pots tenir por d'enfrontar la realitat.
Sembla que necessites expresar-li i per això ho has penjat al bloc, tot i que saps que no ho pugui llegir.
Es molt maco poder redirigir una relacio!
una abraçada!

goldengate(d) dijo...

mrs. g: gracias por tus palabras. cuando me entra la vena sentimental me dejo llevar bastante, lo reconozco. no se trata de su ego ni del mío. se trata de vivir con lo que llevamos a cuestas. cuesta ser hijo. cuesta ser padre.
un beso

goldengate(d) dijo...

antoni: he tingut por durant bastant temps i tot el que ocupava abans ara està deixant pas a una estranya sensació de calma. tens tota la raó. sàvies paraules quan dius que és maco saber redirigir les relacions. ho és. molt.
una abraçada

Anónimo dijo...

Es nota k el k has escrit t'ha sortit de l'ànima i és preciós. Però tal dia com avui fa 8 anys k va morir el meu pare i, encara k vaig tenir bona relació amb ell, hi ha moltes coses k m'agradaria haber-li dit i ja no podré dir-li mai.
Costa parlar d'algunes coses i d'alguns sentiments amb certes persones, sobretot segons kines relacions haguem tingut amb elles, però vosaltres encara podeu fer-ho.
De vegades tenim cuirasses k ens costen de trencar.
Petons
Jana

goldengate(d) dijo...

jana: sé que podem parlar-ne. ara tot just ho valido i me n'adono. hi ha moltes coses que no es diuen, és cert, però si de veritat hi ha l'energia entre les dos persones, a vegades, només a vegades, no cal dir-les. jo no li he dit tot això al meu pare i no sé quan ho faré però he començat a actuar-hi en conseqüència.

una abraçada.

Anónimo dijo...

Carinyu, guarda'm un parell de gotes del coliri a mi també. Gairebé no veig les tecles, sempre em fas plorar però aquest cop és diferent. Preciós. Q maco que puguis sentir-te així amb ell.

I que guai que la Laika en formi part.

T'estimo.
Rrrrrrr.

goldengate(d) dijo...

rrrrrrr: benvinguda siguis de nou, que eres como las olas (que no los tsunamis) que te vienes y te vas. entre els kleenex y el colirio no ganamos para retención de líquidos.
mira el que ha aconseguit la laika, amb els seus bigotis i les seves rastes color cafè amb llet... mira per on, en sergi i tu hi teniu a veure.
jo també t'estimo. no em canso de dir-t'ho. i al teu home també.

Anónimo dijo...

Nunca me fui!! Només és que no escrivia però feia com aquell espia teu. Et llegia sense que em veiessis, jejeje. Quan ens veiem???

M'han vingut ganes d'achuchar-te!!!

Rrrrrrrrr

goldengate(d) dijo...

rrrrrrr: ai, puñetera kgb, tanto espía, tanta leche...
en fi, ens podem veure setmana vinent, ni que sigui dinar junts però no sé com tinc l'agenda. et faig un truc el cap de setmana, que us he de passar la guia de nyc. per cert, és probable que pel pont de desembre me las pire a estocolm, però ja t'ho acabaré de confirmar. el canvi de feina ja està en marxa.

smuaks

Anónimo dijo...

Sempre entro i llegeixo però mai et deixo cap comentari.
Sempre hi ha una primera vegada... no?
Llegint el post has fet que torni a mirar el passat i recorda moltes coses semblants a les que expliques.
En el meu cas jo vaig perdonar i començar a entendre’l abans d’acceptar la realitat que havia viscut.
He trigat uns anys en aceptar-ho i va ser una peli y escoltar-te a tu qui em vareu ajudar, ensenyar a veure tot tal i com havia estat.

ina

goldengate(d) dijo...

ina: suposo que hauria de canviar la primera lletra del teu nom, més que res perquè acabes de seure al meu costat a dir-me que havies deixat un comment en aquest post. et corretgeixo, no és la primera vegada que deixes un comentari aquí (veure post 10 motius). ja saps que sempre et dic que tendeixes a posarte hermètica y te pones en plan niña pequeña cuando en realidad no lo eres. pero que se yo como eres en realidad. siguis com siguis, es tracta que te n'adonis. si et vaig ajudar o no, es el de menys. tu volies canviar coses i això es el que contava.

Dani dijo...

He arribat tard al penultim post, pero tela amb aquest. Si que hi han hagut llagrimes. No se que dir, potser per la febre, pero tot i que ja ho saps, sempre que vulguis saps on sóc. Un muerdo, y no se si serà possible quedar el dia 21 per els esperadisims tibus. Otro muerdo extra macu.

tibu

@ELBLOGDERIPLEY dijo...

Hola guapo, que entrada más personal,íntima, bonita, emocionante. Supongo que dolorosa. Soy de muy poco llorar, más de llorar de pose, o por emociones tontas de pelis, pero de poco llorar por dentro. Me cuesta. Bueno, se me han escapado dos lagrimitas naturales, así, emocionado. Es dolorosa, la entrada, ya lo creo, debe serlo, me siento identificado, y bueno, pero lo importante es que lo hayas escrito tú y que te ayude. Que lo hayas sacado y lo hayas escrito. No sé qué decir más, si es que se puede decir más, y no quedarse callado y leérlo. Me han dado ganas de poner "lo he leído", nada más:-)
Petons.

montse dijo...

Ostres àlex, simplement increïble. Moltes vegades no podem dir les coses als ulls de qui ens agradaria però cal ser molt valent per treure tot això de dins teu i poder-li posar paraules.
Si mai necessites colíri ja saps que els teus amics i los pequeños guisantitos també tenim una dosi guardada per tu.

goldengate(d) dijo...

tibu: què fas amb febre, guapo? sé que hi ets. merci per anar-m'ho recordant tot sovint.
els tibus estan a la teva diposició quan vulguis. quan et vagi bé, fes-me un truc.
muerdo nel cuello.

goldengate(d) dijo...

ripley: todos esos adjetivos que has nombrado son validos para lo que sentí escribiéndolo. pero "optimista" y "esperanzado" también valen. y que guai haberte robado un par de lágrimas emocionantes.
un besote.

goldengate(d) dijo...

sita: acabo d'arribar de bcn. m'ha agradat veure't avui i menjar-nos un kebab "a la turca", i passejar-nos fins la feina, i criticar l'indumentària dels guiris, i deixar anar frases antològiques i que m'expliquessis el teu estat de la qüestió.
disfruta del concert de police.
un petonàs.

montse dijo...

un plaer tenir-te al costat, ja ho saps.

Anónimo dijo...

Alex, precios aket text. El vaig llegir a la feina (entre trucades,crits dels Imsersos, soroll d'impressores,etc) i malgrat tot m'hi vaig endinsar i em vaig emocionar.
Quan tinguem temps m'agradaria xerrar una estona (tema egipte, tema feines i el k surti)
Cuidat molt i fins aviat!
Anna (la veïna, jeje)

goldengate(d) dijo...

sita: saps que per mi n'ès un altre.
per cert, el practicant, amb barba, no està tan bé com sense ella. al seminari no en portava i potser per això avui no he tingut el curtcircuit hormonal de l'altra vegada.
apa, petonets.

goldengate(d) dijo...

anna: bones guapi, no vam dir que ens deiem alguna cosa per quedar fa uns dies? hauré de revisar els anteriors posts a veure com havíem quedat. serà possible que visquent al mateix edific no podem quedar?
per cert, què fan els de la imserso cridant a l'agència? em deixes ben intrigat. merci per llegir a pesar de les interferències externes.
petons, vecina.

Unknown dijo...

Com vaig arrivar no ho sé, pèro em va agradat... ¿Lo escribí bien? juas.

Me encantó el blog y las historias. Sobre todo esta última que plantea un tema que me es muy cercano pero con mi madre. Tal vez alguna vez yo también escriba algo parecido. No sé.

Además me da la oportunidad de practicar un poco de catalán. De tanto en tanto suelo darme una vueltita por Barcelona y nunca está de más un poco de práctica.

Si no te molesta, seguiré pasando a leer y, si cuadra, dejar algún comentario.

Saludines desde la Argentina.

goldengate(d) dijo...

zeky's: no importa como hayas llegao sino, en todo caso, que lo hayas hecho.
veo que las historias se repiten da iguala que lado del atlántico estés.
gracias por pasarte y por querer hacerlo otra vez.
bienvenido.

Anónimo dijo...

Ya no es que escribas bien, es que escribes del alma. Del alma.. Y por eso es tan cojonudo leerte.


Gracias lindo, por dejarnos tus cositas aquí :)

goldengate(d) dijo...

mala: gracias. me salió del alma, sí, de cada célula y poro. de cada nódulo y neurona.
un beso malo malísimo.

Anónimo dijo...

és fantàstic que per fi aquesta rel.lació hagi millorat. el millor de tot és que tots dos t'estimen encara que al teu pare li hagi costat més demostrar-ho.

goldengate(d) dijo...

anònim: quasi em perdo el teu comentari...
si, reconciliar-se amb el passat d'un i amb els seus personatges és intens. però no es fruit d'un dia i no es manté gratuitament. espero ser capaç de sostenir aquest sentiment i fer-lo present encara que les cosis es puguin tornar a espatllar.